Sığınak Bodrumunda Yaşam
Bu öykü gizli kalmak isteyen bir mağdur tarafından anlatılmıştır.
1992-1995 yılları arasında Bosna’da yaşananlar bir daha yaşanmamasını umduğum bir olay ve bu yüzden sizlerle hikayemi paylaşıyorum. İnsanları Bosna’da olanlar konusunda eğitmeye yardımcı olabilmek için başıma gelenleri paylaşmak istiyorum ve umarım benim hikayemi ve benimki gibi hikayeleri okuyan insanlar Bosna savaşı gibi bir şeyin bir daha yaşanmasına asla izin vermezler.
Bosna’daki savaş Nisan 1992’de başladı ve başladığında ben dört aylık hamileydim. Zamanımın çoğunu bir sığınak bodrumunda diğer kadınlar ve çocuklarla geçirdim ve ailem Rogatica şehrinde benden uzakta olduğu için kendimi çok yalnız ve korkmuş hissettim. Yakın zamanda evlendim ama savaş nedeniyle sürekli kocamdan ayrıydım ve onu sadece haftada bir görüyordum. Savaş sırasında hiç yemek olmamasına rağmen, onu haftalık olarak gördüğümde her zaman bir şekilde çok fazla yiyecek bulmayı başardı ve bana hepsini getirdi, kendimi çok minnettar ve umurumda hissettim ve nadir durumlarda onu gördüğümü hissettim. Etrafımda olan tüm korkunç şeyleri unutacaktım çünkü ona sahip olduğum için kendimi çok şanslı hissediyordum.
Savaş devam ettikçe işler daha da zorlaştı ve kızımın vadesine bir ay kala kocam öldürüldü. Ben korkunç hissettim. Yaşadığım acıyı anlatamam, ne yapacağımı bilemedim, yalnız kaldım ailem benden uzaktı ve bunca zaman benimle ilgilenen kişi gitmişti, ben yalnızdım.
Eylül’de kızımı doğurdum, o hayatımda bana kalan tek mutluluktu. Savaş ilerledikçe bodrumda yaşama koşulları daha da kötüleşti. Benim için her zamankinden daha zordu, çünkü şimdi kendime ve kızıma tek başıma bakmak zorunda kaldım. Ancak, benimle ilgilenen ve yiyecek bulduklarında beni ve küçük kızımı besleyen komşularım olduğu için şanslıydım.
Bosna’da savaş herkesin hayatının en kötü dönemi olmasına rağmen, o zor zamanlarda hepimiz birbirimize kenetlendik ve birbirimizi önemsedik.
Benimle birlikte sığınak bodrumundaki kadınların çoğu da ailelerinden ayrılmıştı ama savaş sırasında biz bir aile olduk ve o kadınların benim ve küçük kızımın bugün hayatta olmasına borçluyum. Bazen kendi kendime ‘ben bu 3 yılı nasıl atlattım’ diye düşünüyorum. Savaştaki o yıllar bana büyük bir travma yaşattı ve hayatımın o yıllarını düşünmek çok zor. Ancak, böyle bir şeyin bir daha asla yaşanmadığından emin olmak için elimizden geldiğince paylaşmak çok önemli.
