Emina Boracic Mektubu

SREBRENİTSA’YI HATIRLAMAK
25. YIL DÖNÜMÜ – BOSNA’DAN MEKTUPLAR

Sevgili Arkadaşım,
Annem ve babam savaş başlamadan çok kısa bir süre önce evlendiler. Foça yakınlarındaki bir köyde yaşıyorlardı. Savaş başladığında annem Foça’daki kadın doğum hastanesindeydi. 7 Nisan 1992’de savaşın ilk gününde beni doğurdu. Foça’da Sırp olmayanların yakılması, öldürülmesi ve kovuşturulması başlarken… yeni doğmuş bir bebek olarak doğumevinde annemden ayrıldım. . Foça’daki kötü şöhretli toplama kampına götürüldü. Igalo’ya götürüldüm.

Babam savaşın başında öldürüldü. Beni görme şansı hiç olmadı. Onunla hiç tanışma fırsatım olmadı. Annem tüm savaşı önce kamplarda, sonra saklanarak geçirdi.. Annemle ilk tanıştığım Nisan gününü asla ama asla unutamam. Dört yaşındaydım!

Savaş, toplama kampları, sevgili Foça’mızdaki kovuşturmalar ve failler, yeni doğmuş bir bebeği annesinden ayırdı! Ve dört yıl sonra, ilk toplantımız kimseyi kayıtsız bırakmadı. Annem beni karşılamaya geldi ve o zamana kadar annemin büyükannem olduğu inancıyla yaşadım. Onu ittim, onun annem olduğunu kabul etmek istemedim. Ancak gün geçtikçe kaybettiğimiz zamanı telafi etmeye çalıştık. Boşuna! Kaybedilen zamanımızı, öldürülen babamı ve yıkılan memleketimizi asla geri getiremeyiz.

Yine de, ailemin başına gelenlerden 27 yıl sonra, bu benimki de dahil olmak üzere her eylem önemlidir. Travma çocuklara (bilinçsizce) aktarıldığı için kimsenin travmasını halının altına atmamak çok önemlidir. Mağdurlara yaşadıkları işkence ve travma hakkında konuşabilecekleri bir platform vermek önemlidir, çünkü dinlemek ne kadar zor olsa da iyileşme yolunda ilk adımdır.

Saygılarımla,
Emina Boracic
1992 yılında Foça’da doğdu.