İndira Ahmetović
İndira, Bosna-Hersek’te savaş başladığında sekiz yaşındaydı. Savaş öncesi çocukluğunu pek hatırlamasa da 1992 baharını takip eden günleri canlı bir şekilde hatırladığını söylüyor. Bombardımanları, açlığı ve annesini kaybettiği günü hatırlıyor. Ayrıca 11 Temmuz 1995’te babasıyla yürek burkan vedasını da hatırlıyor.
İndira, yakında Tuzla’da buluşacaklarını söylediği için kendisine veda etmediğini söylüyor.
İndira, büyükannesi ve erkek kardeşiyle birlikte Tuzla’ya giden bir tahliye otobüsüne bindi. Babasını bir daha hiç görmedi. Babası, Srebrenica’daki erkeklerin çoğunluğu ile birlikte Ölüm Yürüyüşü’nden sağ çıkamadı.
“Annemin kafasını ellerimin arasına aldım ve onu öptüm. Daha önce hiç bu kadar soğuk hissetmemiştim… sonra onu gömmek için aldılar.”
Soykırım ve vahşetlerin gelecekte önlenmesi gerektiğine inandığı için hikayesini paylaşmayı seçti. Hayatta kalanların yaşadıklarının unutulmaması gerektiğini ve geçmişe dair sessizliğin kırılması gerektiğini vurguladı. Hikayesi gerçek ve ilham verici. Bosna-Hersek’teki kişisel bir soykırım hikayesidir.
